Een zee van gastvrijheid of een ander slogan
Mieke Timmermans
Boven de rivieren & langs de Oude Rijn.
In gesprek met Mieke, zorgcoördinator van De Reedery:
Het logo net aangebracht op de ramen. De laatste plug in de muur. Ik slalom langs klusjesmannen en hun snoeren richting tafel. ‘De schilderijen volgen nog’, daar, wijst Mieke me aan. Letterlijk tussen de laatste bedrijven door maak ik kennis met onze nieuwe collega en zorgcoördinator van dagbestedingslocatie De Reedery; Mieke Timmermans.
Als geboren Brabantse maakt ze op een dag de stap te verhuizen naar het Westen. Naar boven de rivieren. ‘En dat was best wel even wennen!’
Haar huidige woonplaats is Noordwijk aan Zee. Mieke, 60 jaar, oudste van drie kinderen en zelf trotse moeder van een dochter vertelt me over haar (werk)ervaring binnen de (ouderen)zorg en het onderwijs. Waarin het volgens haar toch vooral gaat om de mens áchter de mens. Jong of oud. En hoe ze het pad van Herberg Welgelegen kruiste.
“Dé sleutel bestaat niet, ieder mens heeft zo zijn verhaal, zijn eigen
geschiedenis.”
‘Ik wist vroeger eigenlijk niet goed wat ik wilde worden. Een ander helpen, met mensen werken. Dat wel.’ Het werd de opleiding tot verpleegkundige en daaropvolgend een baan in de thuiszorg. De start van een reeks aan vlieguren langs verschillende werkvelden in en rondom zorg en onderwijs. Zo volgde ze o.a. een opleiding tot docente verpleegkunde en werkte ze als opleidingscoördinator bij Humanitas. Zo nu en dan in het diepe durven te springen. Ze schuwt het niet, al is dat niet altijd even makkelijk. Het brengt haar wel veel; levenservaring en een duidelijke visie op de complexe wereld van de zorg rondom dementie. Ze leert in al die jaren wat ze wil en vooral ook waar haar eigen kracht ligt. ‘Je leert dingen over jezelf die je niet wist.’
“Aan mijn tijd als docente verpleegkunde aan het ROC
in Rotterdam koester ik warme herinneringen.”
Ze geeft er acht jaar les. ‘Iets dat ik vroeger nooit van mezelf zou hebben gedacht, ik voor de klas!’ Het eerste jaar valt haar zwaar, het is een heel andere tak van sport. Met name de jongvolwassenen. Een pittige groep met de nodige uitdagingen. Ze overweegt zelfs even om te stoppen. Dat ze doorzet en door de leerlingen wordt verkozen tot beste docente van het college is een gigantische opsteker. ‘Een cadeau voor het leven.’
Want, er bestaat veel problematiek. Jongens en meisjes die te maken hebben met een moeilijke thuissituatie en dat uiten in de schoolbanken. ‘Ik heb er veel van geleerd. Dat je verder moet kijken dan alleen het gedrag. De vraag achter de vraag. Op zoek naar de sleutel, iemands persoonlijke verhaal. Daar schuilt vaak verdriet, angst, pijn. Als je daar contact mee kunt maken verandert dat. Dat is mooi. Ja, dat heeft me ook zelfvertrouwen gegeven.’
“Demente mensen bestaan niet. Het zijn mensen, met dementie.”
Na het onderwijs volgt opnieuw de zorg. Als casemanager dementie is Mieke zo’n acht jaar werkzaam bij Groot Hoogwaak. Een tweede collega volgt en samen richten ze het Breinhuis op. Een laagdrempelig informatiepunt voor mantelzorgers omtrent vragen en zorg rondom dementie. Broodnodig, want de stap naar de huisarts is voor veel mensen in het begin nog vaak te groot.
“Er bestaat vaak nog weerstand en dat wordt helemaal tastbaar als je ergens heen zou moeten gaan waar ook andere mensen komen met dementie. Ook voor de mantelzorgers zelf is die stap vaak moeilijk. Bovendien, waar begin je?”
Als casemanager dementie ben je de spin in het web. ‘En dat web is groot. Er komt veel op mensen af. Indicaties en instanties die bepalen wat er wel en niet mogelijk is. Als casemanager ging ik in gesprek met mensen, bracht hun hulpvraag en behoefte in kaart. Maar dan. Dan moet je langs allerlei regelgeving en vastgestelde kaders. Het ging me steeds meer tegenstaan. Trok het me te persoonlijk aan.’ Ze besloot te stoppen. Een nieuwe sprong. Ze start als praktijkverpleegkundige bij een huisartsenpraktijk en dan, – komt De Reedery op haar pad.
Brabants onder onsje
Als bij toeval stuit ze op de vacature en dan begint het te kriebelen. Herberg Welgelegen kent ze vanuit haar werk als casemanager en zodoende ook Ellie, zorgcoördinator van Welgelegen met jawel, Brabantse roots!
De Herberg voelt dan al goed. De sfeer, manier van omgaan met de mensen. ‘En de verhalen van mijn cliënten zelf. Hoe zij het ervaren. Dat ze zich gezien voelen. Regels zijn niet leidend. Dat is de mens. En dat wordt niet alleen uitgesproken, maar is ook hoe er daadwerkelijk wordt omgegaan met iemand in de praktijk.’
Dagbesteding De Reedery
‘Leuk spannend’, noemt ze het zelf. ‘Ik houd wel van een beetje pionieren! En met alle ervaring en kennis van de Herberg aan de zijlijn moet dat zeker gaan
lukken. Ik hoop op een open sfeer en ruimte voor elkaar. Waar geleerd mag worden van de ander. En bovenal een warme plek om te komen voor onze ouderen.’
Als zorgcoördinator is Mieke het eerste aanspreekpunt. Van kennismaking tot plaatsing. Daarnaast staat ze ook op de groep. ‘Iets heel nieuws.’ Anders dan in haar rol als casemanager kan ze nu direct iets betekenen. ‘Er gewoon voor zorgen dat iemand een fijne dag heeft. Aan tafel zitten en zogezegd alle tijd hebben. Een gesprek aangaan. Ik zit nu meer op welzijn dan op zorg, dat maakt deze functie juist zo fijn.’
Samen langs de Oude Rijn, – De Herberg en De Reedery
‘Ja, ik zie dit als iets dat we samendoen. Iedereen is daarin even belangrijk. Met elkaar een (werk)relatie aangaan, eentje waarin we kunnen lachen en ontspannen. Dat eenieder zich comfortabel voelt. Natuurlijk is dat ook spannend. Je moet elkaar nog leren kennen. Gasten, collega ‘s, vrijwilligers. Zoiets moet groeien, maar hoe bijzonder dat je dit met elkaar mag opbouwen en dat ik daar deel vanuit mag maken!
Vanuit de visie van de Herberg, voegt ze daaraan toe; maar met een eigen snufje Reedery!’
Wil je vrijblijvend meer weten over de dagbesteding op de Reedery? Neem dan contact op met Mieke:
mieke@dereedery.nl
06-15378548
